Bokbloggertreff 2017

Ei veke på jobb etter ferie, og det var ganske greit å finne rutinene igjen. Slutt på å sove til 0830 kvar dag (med få unntak), sitte oppe lenge med bøker og generelt gjer ingenting. Sommaren er ikkje heilt over (august er framleis sommarmånad), men med haustbøker som detter ned i postkassen, seinare lyst om morgonen og tidlegare om kvelden og færre repriser på TV så seier det seg sjølv at sommaren er på hell!

Haust bringer dette året med seg to ting som eg gler meg veldig til. I oktober skal eg og mor til Oslo og sjå Les Miserables på Folketeateret, og me gler oss begge stort. Dette har me snakka om sidan eg såg reklamen første gong, og det er ei god stund sidan. For eit par år sidan satte Sandnes Kulturhus opp musikalen saman med Stavanger konserthus og Festiviteten i Haugesund, så eg er spent på korleis det blir gjort på Folketeateret. Ikkje minst i forhold til størrelsen på scenen!

Det eg og gler meg til er bokbloggertreffet 16. september! Eg har vore med alle år, og det er noko eg ser fram til kvart år, og kvart år er helga nesten over før den har begynt. Det som slår meg som litt rart dog er at med så mange medlemmer i bloggruppa på Facebook er det skremmande få deltakere på treff. Eg innrømmer glatt at eg er ikkje flink til å ønske nye bloggere velkommen til bloggosfæren, men eg håper at fleire ønsker å delta.

Treffet er som sagt 16. september på Litteraturhuset i Oslo. Om du har spørsmål eller ønsker å melde deg på send ein mail til siljeblomst (a) gmail dot com så svarer ho på spørsmål. Påmelding er bindande og koster 200,- Kom kom, ingen av oss biter, me er generelt hyggelige, og det blir garantert lattermildt!

Ha ei fin helg!

XOXO

Bok: "En moderne familie"

Forfatter: Helga Flatland (f. 1984)
Utgitt: 2017
Format: Leseeksemplar, 239 sider
Forlag: Aschehoug

Den norske forfatteren Helga Flatland får stadig nye lesere, og eg er av dei som venter i spenning på nye bøker. I 2014 las eg Bli hvis du kan-trilogien på kort tid, og med romanen Vingebelastning året etter vart eg ikkje mindre begeistra.

En moderne familie handler om Liv, Ellen og Håkon som opplever at foreldra gjennom førti år skiljer lag. Barna reagerer på kvar sin måte, og boka har tre ulike forteljerstemmer. Liv har mann og barn, og har alltid trengt foreldra på ein anna måte enn søsknene. Ellen er meir frigjort, men det er ikkje mange som veit at ho sliter med å bli gravid og siste utveg er prøverør. Håkon er den høgt elska og etterlengta lillebroren som vart fødd med hull i hjartet, og har alltid blitt godt tatt vare på av foreldra. Gjennom dei tre stemmene får me høyre om dei ulike reaksjonane, men og om liva til søsknene og deira respektive. Foreldra, Sverre og Torill, er nok dei som er minst berørt av skilsmissen, men dei har nok og fått tenke på den lengst. Er det gifte foreldre med vaksne barn og barnebarn som utgjer ein familie, eller er det den moderne familien med dine, mine og våre barn som er idealet?

En moderne familie befester Helga Flatland sin posisjon som ein forfatter eg liker veldig godt, og hennar styrke er relasjoner mellom mennesker. Det er ein til tider sårbar, til tider morsom og veldig ofte nikker eg anerkjennande til Flatlands setninger. Forteljarstemmene er litt ujevne; eg forstår ikkje heilt kvifor Liv og Ellen får to "kapittel" kvar, medan Håkon får eitt på slutten. Hadde han mindre å si om skilsmissen eller er det fordi han ikkje har eller ønsker seg familie? Samstundes som eg nikker, blir eg oppgitt. Liv føler seg sveket og vurderer sitt eget ekteskap, Ellen forteller ingen om maktesløsheten ho føler over barnløsheten, medan Håkon surrer litt rundt i si eiga verd. Kva om dei faktisk hadde snakka litt meir saman om personlege ting? Alderen mellom barna til Liv er relativt stor, men ingen stiller spørsmål om barnløsheten til Ellen har figurert både i moras og Livs liv. Det spørsmålet kunne eg godt hatt svar på, men samstundes passer den ikkje inn i det som romanen vil formidle.

I A-magasinet forrige fredag (29. juli) snakker Flatland om oppvekst, tosomhet og moglege barn. Ho har ikkje barn sjølv, men eg trur ho forstår tante-rollen:

Min egen glede over å være tante består først og fremst i det å ha tilgang til barn som på en måte er litt mine, uten å ha ansvaret for dem. Ikke minst i det å kunne tillate meg å være så mye kulere og mer avslappet enn Liv, i Agnars øyne, gi ham lov til ting han aldri ville fått lov til av henne, som hun må ta konsekvensene av senere. (s. 72)

Eg har ikkje barn, og ønsker meg heller ikkje barn, men det er ingen hindring for barnevakttjenester og det å vera glad i barn. Skilsmisse har eg ingen erfaring med, men eg kan forstå den tryggheten i det å vera to. Før farfar døydde tidlegare i år så var det ein trygghet i det faktum at farmor og farfar hadde kvarandre i kvardagen. Etter hans dødsfall er det betryggande å vite at farmor ringer om ho trenger hjelp og at min far og søsknene hans har kvarandre som besøker farmor kvar sine dager.

Det har ikke vært en aktuell problemstilling før, men nå blir det plutselig en presserende tanke at de begge er alene og aldrende. Og hva hvis noe alvorlig skjer med en av dem? Tryggheten i at de har vært to , at de har hjulpet hverandre eller i det minste holdt et øye med hverandre, har blitt borte. (s. 86) 

Til tross for sine ujevnheter får den meg til å tenke, og denne anmeldelsen vart til tider ganske personleg. Det tenker eg gjer ingenting, for eg vil heller ha ei bok i tankane i lang tid etter lesing enn legge vekk ei bok som eg umiddelbart gløymer. Romanen er varmt anbefalt!

XOXO

Booker-longlist: "Lincoln in the Bardo"

Forfatter: George Saunders (f. 1958)

Utgitt: 2017

Format: Innbundet, 343 sider

Forlag: Bloomsbury

Den amerikanske forfatteren George Saunders debuterte i 1996, men er mest kjent for novellesamlinga Tenth of December (2013) som han mottok Folio-prisen for. Med Lincoln in the Bardo debuterte han forrige månad på Booker-prisens langliste.

Den amerikanske borgerkrigen herjer i USA, og Abraham Lincoln har ikkje sittet lenge som president. To av sønene, Willie og Tad, har lenge vore sjuke med feber, men den yngste har komt seg på beina igjen. Willie derimot blir verre for kvar dag som går, og verken leger eller foreldre veit si arme råd. Presidenten og frue held eit stort selskap i februar 1862, og er stadig innom Willie for å sjå til han under selskapet. Då Willie døyr kort tid seinare angrer presidenten stort for at selskapet vart fullført. Guten blir lagt til kvile i ein krypt på kyrkjegarden, og rapporter kjem inn om at presidenten stadig vekk er på kyrkjegarden.

Og det er her historien spinner ut i det overnaturlege. Willie Lincoln finner seg sjølv fanga mellom livet og døden - i ein tibetansk tradisjon kalla 'bardo' - og ser seg sjølv bli haldt og grått over av den sørgande faren. I løpet av ei natt kjem det fram både kjente og ukjente skikkelser, eller spøkelser, og alle har sitt å seie om livet, døden, presidenten og ein heil del anna. 

Boka er skrevet i sitatform, korte setninger eller lengre avsnitt. Det er ein interessant måte å lese på, og ei heilt ny oppleving, men eg får veldig lite med meg. Historien er god, sårbar og trist til tider, men også morsom og underhaldande, men eg føler eg mister noko på vegen. Eg syns amerikanske presidenter er veldig interessant å lese om, men denne måten, dog i fiksjonform, fungerer ikkje for meg. Les gjerne Ann Helens anmeldelse, så får du vite meir om dei ulike skikkelsene (ekstern lenke).

XOXO

Booker-longlist: "History of Wolves"

Forfatter: Emily Fridlund
Utgitt: 2017
Format: Kindle, 288 sider
Forlag: Weidenfeld & Nicolson, Atlantic Monthly Press

Den amerikanske forfatteren Emily Fridlund er eit relativt ubeskrevet blad i litteraturen, men debutromanen History of Wolves vart nominert til Man Booker Prize forrige månad. Seinare i år kjem det ein samling noveller ført i hennar penn. Fridlund har ein doktorgrad i litteratur og kreativ skriving frå California, og eg trur me kjem til å høyre mykje frå denne kanten.

"So," she said. "Janet stayed all night." "Janet?" "Rochester's name for Jane Eyre. She was a governess, too. Like you." She brushed some hair out of her face. "You're both governesses." (Når forfatteren har lest yndlingsboka di.)

I History of Wolves møter me fjortenårige Linda som bur saman med mor og far i eit forlatt kollektiv i skogene i Minnesota. Linda har ikkje mange venner, og er for det meste oversett av foreldra som har sine eigne prosjekt. Ho tilbringer mykje tid med hundene, før ho ein dag møter dei nye naboane. Patra og sonen Paul på fire år flytter inn i huset på andre sida av elva, og Linda blir den mykje brukte barnevakten til Paul. Patra retter tekstane til mannen Leo som arbeider ved eit universitet, og er nok like ensom som Linda. Historien er ikkje rett fram, den er meir svingete, og det første du får høyre om er korleis tanken på Paul plutselig flytter inn.

It's not that I never think about Paul. He comes to me occasionally before I'm fully awake, though I almost never remember what he said, or what I didn't do to him. 

Linda tenker tilbake på fireåringen, på då ho passa på han, og kva som skjedde då han vart sjuk og den påfølgande rettssaken. Samstundes får me høyra om læraren Mr Grierson, klassekameratane som ikkje liker Linda, om foreldra og den totale ensomheten som preger romanen. Me får og glimt in i framtida; då Linda flytter ut og ikkje snakker med foreldra på fleire år, om det fysiske forholdet til typen og om kontakten med Mr Grierson i ettertid. Det er ingen enkel roman, og den er heller ikkje enkel å lese og forstå. Det er ein sårbar historie om ei jente som vil passe inn og vere som dei andre, men ikkje har muligheter eller kunnskap om korleis det skal gå til.

Emily Fridlund har skrevet ein meget god oppvekstroman som ikkje tar så altfor lang tid å lese, men som sitter igjen lenge etterpå. Dette innlegget har eg tenkt på i to dager, og eg veit framleis ikkje om eg klarer å formidle kva som er så bra med romanen. Språket er nydeleg, stemninga er til og ta og føle på, eg blir oppgitt på Lindas vegne og syns til tider så synd på ho. Samstundes bryr ho seg så lite at eg blir oppgitt over det og. Det er heile tida noko som drar meg vidare, som trigger nysgjerrigheten til å ville vite meir. Håper fleire les denne romanen for nokon må forklare meininga med den.

XOXO

Booker-longlist: "Den underjordiske jernbanen"

Forfatter: Colson Whitehead (f. 1969)
Originaltittel: The Underground Railroad, omsett av Knut Johansen
Utgitt: 2016
Min utgåve: 2017
Format: Innbundet, 344 sider
Forlag: Kagge

Den amerikanske forfatteren Colson Whitehead debuterte i 1999 med romanen The Intuitionist, men i 2016/17 eksploderte det med romanen The Underground Railroad. Romanen som er på langlista til Booker-prisen har allerede mottatt Pulitzerprisen og The National Book Award, og var på sommerleselista til tidlegare president Obama.

Den underjordiske jernbanen handler om sekstenårige Cora som arbeider som slave på ein bomullsplantasje i Georgia i 1812. Livet for ein slave er alt anna enn enkelt, og når du i tillegg blir utstøtt av dine medslaver blir det ikkje betre. I tillegg til Cora får me høyre om mora Mabel som rømte frå plantasjen då Cora var liten, om bestemora Ajarry, vennen Caesar og slavefangeren Ridgeway. Då eigaren av plantasjen døyr tar broren hans over hans del (plantasjen var delt mellom to brødre), og han har ein anna tilnærming til både arbeid og slaver. Vennen Caesar har høyrt om den underjordiske jernbanen og vil gjerne ha med seg Cora og rømme frå plantasjen. Cora er først imot idéen, men bestemmer seg for å vera med.

Etter ein skummel start, der slavefangeren Ridgeway og hans hjelpere nesten fakker dei, kjem dei seg avgårde med jernbanen til ein ny stat, og eit nytt liv begynner. Cora og Caesar jobber på respektive steder, men Ridgeway puster dei i nakken, og dei må flykte. Var det betre å vera på rømmen eller skulle dei ha haldt seg på plantasjen? Cora tilbringer også fire måneder på eit lite loft, og det kan ikkje ha vore særleg spennande eller behagelig.

I utgangspunktet skulle eg ikkje lese denne, også las alle andre den. Kagge sendte eit leseeksemplar, og dermed var eg i gang. Når eg tenker på den i ettertid syns eg begynnelsen var best. Historien er god, og karakterene interessante, men den hopper ein del mellom personer og tid, og eg får ikkje heilt tak på den. I tillegg er det ikkje eit tema som interesserer meg noko særleg og eg har lest lite om temaet tidlegare så det har absolutt innvirkning på leseropplevinga. Språket er veldig godt, og skildringane interessante, men eg dabba veldig av mot slutten og skumma ein del. Den underjordiske jernbanen har eg aldri høyrt om før nå, men Beathe (ekstern lenke) har skrevet veldig godt om både romanen og litt om den faktiske jernbanen.

XOXO

Leserefleksjonar #21 | Juli i bøker

Juli var: Så utroleg avslappande å ha ferie! Burde ha ferie oftere, men med ei veke igjen kjenner eg på saknet etter rutiner. Det har ikkje blitt så altfor mykje sol, men dei få dagane eg har fått har eg brukt ute med bok i solveggen. Eg har og kjent på at eg er mindre rastlaus enn eg har vore ved tidlegare sommarferier. Eg bur tross alt meir sentralt nå enn eg gjorde før, og med biblioteket rett nedi vegen så har det ofte blitt besøkt - og gjerne kvar dag. I helga har eg derimot ikkje lest noko særleg, då eg har hatt overnattingsbesøk av eit brødrepar på 3 og 1 1/2 år, då foreldrene gifta seg på laurdag. Veldig kjekt, men eg pleier ikkje stå opp kl 7 på søndager så i går kveld var eg ganske ferdig.

I juli las eg: 22 bøker er ny rekord for ein månad, og eg er så glad for at leselysta er på topp igjen.

• Colm Tóibín: House of Names
• Jane Harper: Tørke OTS
• Mohsin Hamid: Exit West MBP
• Agatha Christie: Peril at End House (Poirot #8)
• Heidi Helene Sveen (red.): Evig barnefri
• Egon Holstad: Den norske kaffesjela OTS
• Chris Tvedt: Rimelig tvil (Mikael Brenne #1)
• Agatha Christie: Lord Edgware Dies (Poirot #9)
• Ninni Schulman: Gutten som sluttet å gråte (Hagfors #2)
• Neel Mukherjee: A State of Freedom
• Astrid Lindgren: Ronja Røverdatter
• Agatha Christie: Murder on the Orient Express (Poirot #10)
• Astrid Lindgren: Koste-Kari og de andre ungene
• Ninni Schulman: Svar hvis du hører meg (Hagfors #3)
• Astrid Lindgren: Per Pusling og åtte andre fortellinger
• Ninni Schulman: Vår egen lille hemmelighet (Hagfors #4)
• Agatha Christie: Tragedie i tre akter (Poirot #11) OTS
• Colson Whitehead: Den underjordiske jernbanen OTS MBP
• Agatha Christie: Death in the Clouds (Poirot #12)
• Chimamanda Ngozie Adichie: The Arrangements
• Nathan Hill: Nøkken 
• Emily Fridlund: History of Wolves MBP

I juli kjøpte eg: Ein stabel med Bokvennens klassikere har flytta inn, samt ei bok eg fekk frå eit forlag.

Månadens store leseoppleving: Ronja Røverdatter var eit besøk av ein gammel venn, men eg må nemne Hercule Poirot. Eg har vore borti dei fleste bøkene før både i bok- og film-form, men det er så gøy å høyre dei. I dei fleste eg har høyrt det siste halve året er det Hugh Fraser (han som har rolla som Hastings i David Suchet-filmatiseringane) som leser og det er klasse over det.

Månadens lesesirkler/utfordringar: Booker-sesongen har starta, og eg er godt i gang. I juli har eg og lest fleire bøker frå bokhylla.

I august skal eg: Ha ferie ei veke til og lese Booker-bøker.

Kva har du lest og opplevd i juli?

XOXO

Lesefreden har senket seg - Man Booker Prize 2017

Då har det gått drøyt eit og eit halvt døgn sidan langlista til Booker-prisen kom ut. Overraskelsen var stor då det vart annonsert at lista skulle kome ut når vanlege folk har lagt seg, men sta som eg er satt eg oppe. Då Twitter plinga rett over kl. 01.00 hoppa eg opp av sofaen og bort til PC-en. Gleda var stor då eg fant ut ved eit augekast at eg hadde allerede lest 3 av dei 13 bøkene som er på langlista.

Bookerforumet er oppe og går på Goodreads (ekstern lenke), Ann Helen har lagt ut diskusjonslenker til alle bøkene og det har kome eit par nye interesserte medlemmer. Om du er interessert i kva me snakker om så er det bare å melde seg inn, men eg garanterer ikkje at det er spoilerfritt ;-)

Så, korleis ligger det an med mi Booker-lesing? 

Eg har som allerede skrevet allerede lest 3 stykker: Zadie Smith, Mohsin Hamid og Colson Whitehead. Førstnemnte har eg skrevet om, nummer to burde eg lese om igjen og nummer 3 skal eg skrive om. Som regel når lista kjem ut pleier eg å kikke innom biblioteket først, og med kjente namn på lista så har eg lånt George Saunders (den var eg dog overraska over at dei hadde), Paul Auster og Zadie Smith (mogleg eg les den om igjen viss tida strekker til). I bokhandelen har eg bestilt Sebastian Barry og Ali Smith. Det må leggas til at eg har snakka så engasjerande om prisen at eg har fått den eine ansatte i bokhandelen til å kjøpe seg kindle, melde seg inn i forumet og ho har starta på den eine boka. Eg er imponert! Arundhati Roy har eg allerede kjøpt i papir så den ligger og venter tolmodig på benken.

Eg må heller ikkje gløyme at eg har kindle. Etter eg kjøpte kindle for seks år sidan så vart den flittig brukt i begynnelsen, så dabba det kraftig av. Nå må eg børste støv av den kvar gong eg bruker den, og i dag trur eg ikkje du får tak i min kindle-utgåve. Men som Elisabeth seier: "Kvifor bytte ut noko som virker?" Eg har kjøpt Emily Fridlund og Fiona Mozley til kindle og begge var til under 100 ,- Då står eg igjen med tre stykker som eg ikkje har gjort noko med ennå. Jon McGregor har Storytel. Den venter eg litt med fordi eg har allerede begynt og avbrutt den før sirkuset satte i gang, men så har biblioteket på Sandnes den inne, men det er ikkje snakk om at reiser til Sandnes før Blink-festivalen er over. Kaos.no! Mike McCormack avventer eg og utan at eg veit kvifor, og Kamila Shamsie har ikkje kome ut ennå. Goodreads seier august/september, men det har skjedd før at bøker som ikkje er publisert, men nominert, har kome ut tidlegare enn planlagt. Enn så lenge har eg ikkje problem med å finne noko å lese.

Dette vart eit prate-innlegg, men tankane mine må sorteras. Akkurat nå har eg ikkje tatt hensyn til verken kjønn, tema eller forfatterens nasjonalitet, men det som eg alltid ser på er sidetal. 13 bøker med 500+ sider fungerer dårleg, men i år er det kun Auster som har skrevet murstein (800+ sider). Tru meg, eg har lånt den innbundne papirboka på biblioteket og den kan utan problem slå ner folk. Minner om Yanagihara for to år sidan. Arundhati Roy er rett bak med nesten 500 sider også går det radig nedover med sidetala. Veldig greit når kortlista blir publisert om 8 veker!

Då er det bare å fortsette med lesinga, skrive og diskutere, og gjere eit forsøk etterkvart på å finne ut kven som kjem på kortlista 13. september. Enjoy!

XOXO

PS. The Guardian skriver om langlista (ekstern lenke, besøkt 28.07.17).