Booker-longlist: "Den underjordiske jernbanen"

Forfatter: Colson Whitehead (f. 1969)
Originaltittel: The Underground Railroad, omsett av Knut Johansen
Utgitt: 2016
Min utgåve: 2017
Format: Innbundet, 344 sider
Forlag: Kagge

Den amerikanske forfatteren Colson Whitehead debuterte i 1999 med romanen The Intuitionist, men i 2016/17 eksploderte det med romanen The Underground Railroad. Romanen som er på langlista til Booker-prisen har allerede mottatt Pulitzerprisen og The National Book Award, og var på sommerleselista til tidlegare president Obama.

Den underjordiske jernbanen handler om sekstenårige Cora som arbeider som slave på ein bomullsplantasje i Georgia i 1812. Livet for ein slave er alt anna enn enkelt, og når du i tillegg blir utstøtt av dine medslaver blir det ikkje betre. I tillegg til Cora får me høyre om mora Mabel som rømte frå plantasjen då Cora var liten, om bestemora Ajarry, vennen Caesar og slavefangeren Ridgeway. Då eigaren av plantasjen døyr tar broren hans over hans del (plantasjen var delt mellom to brødre), og han har ein anna tilnærming til både arbeid og slaver. Vennen Caesar har høyrt om den underjordiske jernbanen og vil gjerne ha med seg Cora og rømme frå plantasjen. Cora er først imot idéen, men bestemmer seg for å vera med.

Etter ein skummel start, der slavefangeren Ridgeway og hans hjelpere nesten fakker dei, kjem dei seg avgårde med jernbanen til ein ny stat, og eit nytt liv begynner. Cora og Caesar jobber på respektive steder, men Ridgeway puster dei i nakken, og dei må flykte. Var det betre å vera på rømmen eller skulle dei ha haldt seg på plantasjen? Cora tilbringer også fire måneder på eit lite loft, og det kan ikkje ha vore særleg spennande eller behagelig.

I utgangspunktet skulle eg ikkje lese denne, også las alle andre den. Kagge sendte eit leseeksemplar, og dermed var eg i gang. Når eg tenker på den i ettertid syns eg begynnelsen var best. Historien er god, og karakterene interessante, men den hopper ein del mellom personer og tid, og eg får ikkje heilt tak på den. I tillegg er det ikkje eit tema som interesserer meg noko særleg og eg har lest lite om temaet tidlegare så det har absolutt innvirkning på leseropplevinga. Språket er veldig godt, og skildringane interessante, men eg dabba veldig av mot slutten og skumma ein del. Den underjordiske jernbanen har eg aldri høyrt om før nå, men Beathe (ekstern lenke) har skrevet veldig godt om både romanen og litt om den faktiske jernbanen.

XOXO